ไฮเกอ กาเมอร์ลิง โอนเนิส (ดัตช์: Heike Kamerlingh Onnes; 21 กันยายน ค.ศ. 1853 – 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1926) เป็นนักฟิสิกส์ชาวดัตช์ เกิดที่เมืองโกรนิงเงิน เป็นบุตรของฮาร์ม กาเมอร์ลิง โอนเนิส และอันนา แกร์ดีนา กูร์ส[2] มีน้องชายและน้องสาวชื่อแม็นโซและแจ็นนีตามลำดับ ในปี ค.ศ. 1870 กาเมอร์ลิง โอนเนิสเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยโกรนิงเงินและเรียนกับโรแบร์ท บุนเซิน และกุสทัฟ เคียร์ชฮ็อฟที่มหาวิทยาลัยไฮเดิลแบร์กระหว่างปี ค.ศ. 1871–1873 ต่อมาเขาเรียนจบปริญญาโทและปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยโครนิงเงินและเป็นผู้ช่วยโยฮันเนิส โบสส์คา ผู้อำนวยการวิทยาลัยสารพัดช่างแด็ลฟต์[3] (ปัจจุบันคือมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีแด็ลฟต์)ระหว่างปี ค.ศ. 1882–1923 กาเมอร์ลิง โอนเนิสดำรงตำแหน่งศาสตราจารย์ด้านฟิสิกส์ทดลองที่มหาวิทยาลัยไลเดิน ต่อมาในปี ค.ศ. 1904 เขาก่อตั้งห้องปฏิบัติการด้านไครโอจีนิกส์และเชิญนักวิจัยหลายท่านมาร่วมงาน ในวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1908 กาเมอร์ลิง โอนเนิสประสบความสำเร็จในการสร้างฮีเลียมเหลวจากการศึกษาวัฏจักรแฮมป์สัน–ลินด์และปรากฏการณ์จูล–ทอมสัน เขาสามารถลดอุณหภูมิจนถึงจุดเดือดของฮีเลียม (−269 °ซ, 4.2 เคลวิน) และเมื่อลดความดันของฮีเลียมเหลว กาเมอร์ลิง โอนเนิสสามารถลดอุณหภูมิได้เกือบถึง 1.5 เคลวิน (-271.65 °ซ) ซึ่งเป็นอุณหภูมิที่ต่ำที่สุดในโลกในขณะนั้น ปัจจุบันอุปกรณ์ที่โอนเนิสใช้สร้างฮีเลียมเหลวเป็นครั้งแรกอยู่ที่พิพิธภัณฑ์บูร์ฮาเฟอที่เมืองไลเดิน[2]ต่อมาในวันที่ 8 เมษายน ค.ศ. 1911 กาเมอร์ลิง โอนเนิสพบว่าที่อุณหภูมิ 4.2 เคลวิน (-268.95 °ซ) ความต้านทานไฟฟ้าในสายปรอทในฮีเลียมเหลวมีค่าเป็นศูนย์ เขาจึงตระหนักว่าความต้านทานไฟฟ้าจะลดลงเมื่ออุณหภูมิต่ำลง[4] และตีพิมพ์งานวิจัยหลายชิ้นโดยเรียกปรากฏการณ์นี้ว่า "สภาพนำยวดยิ่ง" (superconductivity) ในปี ค.ศ. 1913 กาเมอร์ลิง โอนเนิสได้รับรางวัลโนเบลสาขาฟิสิกส์จากการศึกษาคุณสมบัติของสารที่อุณหภูมิต่ำและการสร้างฮีเลียมเหลว[5]ด้านชีวิตส่วนตัว กาเมอร์ลิง โอนเนิสแต่งงานกับมารียา อาดรียานา วิลเฮลมีนา เอลีซาเบต ไบเลอเฟลด์ในปี ค.ศ. 1887 ทั้งคู่มีบุตรด้วยกัน 1 คน[6] กาเมอร์ลิง โอนเนิสเสียชีวิตที่เมืองไลเดินในปี ค.ศ. 1926 ต่อมาชื่อเขาได้รับการนำไปตั้งเป็นชื่อแอ่งดวงจันทร์[7]